ตอนที่ 5

เพียงมองปากบางอิ่มระเรื่อสีชมพูขยับขึ้นลงก็ทำเอาเขา เสียสมาธิอีกครั้ง ต้องรีบเปลี่ยนจุดโฟกัสไปที่ตากลมเป็น ประกายสดใสในกรอบขนตางอนราวกับพัดเล่มจิ๋วแทน

“อาภัณห์ไม่สบายหรือเปล่าคะ?”

หน้าเรียวเกือบจะเป็นรูปไข่ล้อมกรอบด้วยผมยาวสลวย สีน้ำตาลเข้มขยับเอียงมองเขาอย่างใส่ใจ

“แจ้ว่าหน้าอาภัณห์ออกจะแดงๆ เหมือนมีไข้นะคะ”

ว่าแล้วร่างบางอวบอิ่มเฉพาะจุด ก็โหย่งตัวขึ้นจากเก้าอี้ โน้มร่างมาข้างหน้าเพื่อวางมือบนหน้าผากเขา

“ตัวก็ไม่ร้อน…”

“อาสบายดี”

อกัณห์รีบบอก เบนศีรษะให้พ้นมือเล็ก

มีเสียงถอนใจเบาๆ จากคนที่กลับไปนั่งลงตามเดิม

“อาไม่เป็นไรหรอก” เขาให้ความแน่ใจอีกครั้ง ก่อนเข้าเรื่องที่ต้องการค่าตอบ

“แจ้นั่นแหละเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”

“คะ?”

หล่อนมองเขา ด้วยดวงตากลมโตแจ่มแจ๋วแฝงแววหวาน

“อาถามว่าแจ้สบายดีหรือเปล่า” อภัณห์พูดซ้ำ

“สบายดีค่ะ แจ้ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ ทำไมอากัณห์คิดว่า แจ้จะไม่สบาย?”

“ก็อาเห็นเราเรียบร้อยผิดปกติ เที่ยวน้อยลง รู้จักฟัง ไม่ เถียงตะพึดเพียงเพื่อจะเอาชนะ เป็นใครก็ต้องสงสัย

“ทําไมคะ? อากัณห์คิดว่าแจ้จะทำตัวเรียบร้อยบ้างไม่ ได้หรือ พูดถึงเรื่องเที่ยวเตร่ แจ้ก็ไปแต่เฉพาะช่วงกลาง วันนะคะ ไม่เคยกลับบ้านดึกดื่นสักที จนเพื่อนๆ พากันล้อ ว่าเป็นเด็กอนามัย สองทุ่มต้องกินนมนอน

“อาก็ยังไม่ได้ว่าอะไร แค่คิดว่าเราอาจจะไม่สบาย อีกที เลือดลมอาจไม่ปกติก็เลยไม่ค่อยจะเป็นตัวของตัวเอง”
“เรื่องอะไรมาว่าแจ้เลือดลมไม่ปกติ อากัณห์นะสิไม่ปกติ ให้เด็กไปตามแจ้มาแล้วก็เอาแต่จ้อง

“ที่อามอง…”

อกัณห์พยายามหาทางออกให้ตัวเองสุดฤทธิ์

รู้ละว่าอาจจะลืมตัวเผลอให้ความสนใจสรีระสาวน้อย ตรงหน้ามากไป จนเจ้าหล่อนอาจจะอ่านใจ อ่านความ รู้สึกเขาออก ซึ่งเขาไม่ต้องการให้หล่อนล่วงรู้ที่เขาแอบ คิดกับหล่อนต่างๆ นานา ส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นความคิดที่ อยากเล่นรักกับหล่อนให้หนำใจนั่นแหละ

ให้ตายเถอะ! เขาก็อยู่มาจนป่านนี้ ถึงเวลานี้ก็มีผู้หญิง สวยๆ เป็นผู้ใหญ่ในทุกๆ ด้าน ให้เขาแสวงหาความสุข ด้วยยามเกิดความต้องการ แต่ทําไมความปรารถนาที่มี ต่อเด็กสาวในปกครอง ถึงได้ไม่ลดน้อยถอยลงเลยนะ?

“ก็เพราะอาไม่เข้าใจ” เขาพูดต่อ ในที่สุด

“ไม่เข้าใจอะไรคะ?”

“อาแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ขี้เหนียวเรื่องเงินทองกับแจ้ แต่ทำไมเสื้อผ้าแต่ละตัวที่อาเห็นแจ้ใส่อยู่กับบ้านถึงได้ ประหยัดเนื้อผ้าขึ้นทุกวัน แล้วไอ้รูๆ บนเสื้อนั่น บอกตาม ตรง ว่าอาไม่เห็นสวยเก๋ตรงไหน ถ้าเก่ากว่านี้คงนึกว่าแจ้ไปแย่งเสื้อขอทานมาใส่

ปัญจมาก้มมองตัวเองแล้วหัวเราะคิก วันนี้หล่อนสวม เสื้อเอวลอยตัวกว้างคอย้วยตามแฟชั่น เวลาขยับตัวมอง เห็นสะดือวับแวมเพราะกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่เป็นทรงเอว

“อาภัณฑ์นี่ไม่ทันสมัยเอาเสียเลย ที่เห็นเป็นรูๆ นี่คือ แฟชั่นนิยมในเวลานี้เลยนะคะ”

“อย่างนั้นหรอก อานึกว่าแจ้สรรหาเครื่องแต่งกายวับ แวมอวดเนื้อหนังมังสามาใส่ เพราะอยากลองหว่านเสน่ห์ กับอา ประสาวัยรุ่นที่เริ่มให้ความสนใจเพศตรงข้ามเสีย

*อาศัณห์….

“ถ้าคิดอย่างนั้น อาก็ขอเตือน หากไม่พร้อมจะถูกไฟ ลวกก็อย่าริเล่นกับไฟเป็นอันขาด”

เขาพูดต่อเหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกประท้วง ตาคมจ้อง หน้าเนียนละไม

ปัญจมางงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนร้องขึ้นด้วยเสียงเหมือนแมว ถูกเหยียบหาง เมื่อสบแววตารู้ทันของเขา
แววตาแจ่มแจ๋วเปลี่ยนเป็นมองเขาตาขุ่น จากนั้นก็ลุกวิ่ง ออกไปจากห้อง เป็นอันว่าบทกุลสตรีผู้เรียบร้อย ที่เจ้าตัว พยายามฝืนทนปฏิบัติมากว่าหนึ่งสัปดาห์ ล้มเหลวอย่าง ไม่เป็นท่า

ปัญจมาเซ็งอย่างบอกไม่ถูกหลังจากตรึกตรองดูแล้วมอง ไม่เห็นทางเอาเลย ว่าหล่อนจะเอาชนะใจชายหนุ่มได้ยัง ไง ดูเขาจะรู้เท่าทันหล่อนไปเสียทุกอย่าง ทั้งที่บางอย่าง นั้น หล่อนคิดว่าตนทําอย่างแนบเนียนที่สุดแล้วเชียวนะ

เมื่อหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ที่พยายามอยู่ติดบ้าน ทำตัวเป็นแม่ศรีเรือน นับได้…หนึ่งสัปดาห์กับสองวันครึ่ง ก็เริ่มกลับไปใช้ชีวิตประสาวัยรุ่นอย่างที่เคยประพฤติ

มีโปรแกรมเที่ยว ก็ไม่ปฏิเสธคำชวนของเพื่อนๆอีกแล้ว เพราะอยู่บ้านก็คงต้องเจอะเจอเจ้าของบ้าน แล้วการพบ เขาทุกเช้าเย็น ก็รังแต่จะตอกย้ำความปราชัย

หล่อนไม่รู้เลยจริงๆ แค่อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร เป็นต้นว่าพยายามปรับปรุงตัวเอง ในวิถีที่หล่อนคิดว่า จะสามารถเรียกร้องความสนใจจากชายหนุ่ม อภัณห์ก็ มีความปรารถนาในตัวหล่อน อยากครอบครองเรือน กายอ้อนแอ้นมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่คอดและอวบอัด แล้ว เจ้าความปรารถนาของเขานี้ ก็กำลังทวีความรุนแรงขึ้น เรื่อยๆ ภายใต้ความเฉยเมยที่เขาแสดงออก
เขาอาจจะตาขุนตาเขียวใส่หล่อน แต่นั่นก็เพื่อกลบ เกลื่อนความรู้สึกร้อนรุ่มจากเพลิงปรารถนาที่กำลังแผด เผาเขา

ทุกค่ำคืนเขาต้องหลับไปพร้อมกับอาการแข็งตัวของ อวัยวะสำคัญที่หว่างขา

หลายครั้งถึงกับฝันเปียก ทั้งที่ผ่านเลยวัยรุ่นมานาน

นักหนา

หากเขางมงาย ก็คงคิดไปแล้วว่ากำลังถูกเด็กสาวใน ปกครองทําเสน่ห์เล่ห์เลศ เพราะไม่ว่า ในเวลากลางวัน ขณะนั่งทำงาน หรือกลางคืนยามอยู่ในห้องหับส่วนตัว แม้ กระทั่งเวลาที่เขาจําเป็นต้องปลดปล่อยความคัดเครียด อันเกิดจากอารมณ์ใคร่กับหญิงสาวที่คบหาในฐานะคู่ นอน ก็ไม่วายนึกเห็นแต่หน้าเรียวงามรูปไข่ ดวงตากลม โตเป็นกายแจ่มใสราวดาวประกายพรึกของเด็กสาวใน ปกครอง

เขาไม่เคยนึกอยากยุ่งกับสาวรุ่น ไม่มีความคิดว่าการได้ ครอบครองพรหมจรรย์ของหญิงสาวเป็นสิ่งที่น่าอภิรมย์ แต่…

ขณะนี้ เวลานี้ ในหัวสมอง ในมโนภาพ ห้วงคำนึงของ เขา เต็มอยู่ด้วยเด็กสาวอายุสิบแปดที่อยู่ภายใต้ความ ดูแล