ตอนที่ 4

“อาไม่รู้ว่าแจ้คิดอะไร แต่ขอบอกให้รู้เอาไว้ อาพอใจ แล้วที่แจ้เป็นอย่างที่เป็น ไม่ต้องไปฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ ถนัดหรอก”

“อาไม่รู้ว่าแจ้คิดอะไร แต่ขอบอกให้รู้เอาไว้ อาพอใจ แล้วที่แจ้เป็นอย่างที่เป็น ไม่ต้องไปฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ ถนัดหรอก”

“แต่ว่าแจ้… อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์นี่คะ อีกอย่าง ช่วงนี้แจ้ก็ไม่มีอะไรทำเลย วันๆ นั่งๆ นอนๆ เบื่อจะตาย นี่ ก็อีกตั้งเดือน กว่ามหา’ลัยจะเปิด”

“งั้นก็ลองหาอย่างอื่นทำ แต่เรื่องเข้าครัวทําอาหารนี่ ขอที อาไม่ได้จะว่านะ แต่ดูเหมือนเราจะไม่มีพรสวรรค์ใน เรื่องการครัวเอาเลยจริงๆ อาพูดตรงๆ อย่าโกรธล่ะ”

“ไม่โกรธค่ะ แจ้ก็… พอจะรู้ตัวอยู่เหมือนกัน ต่อให้ป้า สายสอนจนปากฉีก ฝีมือทํากับข้าวกับปลาของแจ้ก็คงไม่ พัฒนามากไปกว่านี้”

อกัณหนึกนเสียงอ่อยๆ

“เอาน่า ถึงทำอาหารไม่ได้เรื่องแต่อาจมีฝีมือทางอื่นก็ได้ นี่นา”
“แจ๊นึกไม่ออกเลยค่ะว่าตัวเองมีฝีมือทางไหน”

“นึกไปเรื่อยๆ สักวันก็คงนึกออกเองแหละ” เขาว่าแล้วก็ หัวเราะ

ปัญจมาทำหน้ามุ่ย ปากเม้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยคิก ตามอย่างอดไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ตลอดสัปดาห์ต่อมา ปัญจมาก็ทำให้ผู้ ปกครองหนุ่มลอบมองหล่อนแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดบ่อย ครั้ง

วันหนึ่ง อภัณห์หมดความอดทนต่อพฤติกรรมที่แปลก เปลี่ยนไป ของคนที่เขาเองพยายามเตือนตัวเองมาตลอด สองปีหลังนี้ ว่าไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะคิดนอกลู่นอกทาง ด้วย

แต่ดูเหมือนยิ่งเตือน ความคิดอยากจับเด็กสาวใน ปกครองเหวี่ยงลงเตียง แล้วตัวเองโถมตามลงไป กลับทวี ความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งบางครั้ง… เอ่อ หลายครั้ง เลยละ ที่เขาถึงกับปวดร้าวจากการแข็งขึงของเจ้ามังกร ร้าย ที่อยากพ่นพิษใส่ช่องทางฟิตกระชับ อบอุ่น และ หวานล้ำของสาวรุ่น

เขาจะ…ค่อยๆ สอดใส่ ทุกจังหวะเคลื่อนไหวจะเป็นไป อย่างนุ่มนวล เพราะรู้ว่าช่องทางหวานฉ่ำนั้น ยังไม่มีสิ่งแปลกปลอมใดแผ้วพานมาก่อน

แต่ถึงจะนุ่มนวล ความหนักแน่นก็ต้องคงไว้

แต่ก่อนที่จะนำตัวตนแข็งเครียดรอการปลดปล่อย บุก โจมตีเป้าหมายสำคัญ เขาจะปลุกเร้าอารมณ์ปรารถนา ให้ตื่นเพริดเสียก่อน เริ่มจากลูบไล้เคล้นคลึงอกอวบขาว ผ่องด้วยมือ

ริมฝีปากจะดูดกลืนยอดปทุม เขาจะค่อยๆและเล็ม ไล้ เลียด้วยลิ้น สลับด้วยการขบคมฟันเน้นๆ เพื่อเรียกเสียง ครางรัญจวนจากปากบางอิ่มสีชมพู

ร่างขาวผ่องจะบิดส่ายกับการปรนเปรอด้วยปากลิ้นของ เขา ที่กระทำต่อช่องทางลี้ลับแสนหวาน

เขาจะทำให้หล่อนวอนขอความเมตตาจากเขา ให้ช่วย ปลดปล่อยอารมณ์แปลกใหม่ที่เพิ่งรู้จัก

“อากัณห์ขา…ช่วยแจ้ที!”

ยิ่งเสียงใสอ้อนวอนเขาก็จะยิ่งดูดแรง… สลับตวัดลิ้นรัว

เร็ว

บางช่วงตอนเขาจะห่อลิ้นสอดลึกแล้วถอยกลับ แล้วเสียดแทงเข้าสู่ช่องทางซุ่มฉ่คับแคบอยู่เช่นนั้น จนร่าง บางกระเสือกกระสน แอ่นสะโพกสูงให้เขาลิ้มรสถนัดถน ยิ่งขึ้น

เขาจะแยงนิ้วลึก ขยับเข้าถอนออกเป็นจังหวะจะโคน ให้ หล่อนค่อยๆ คุ้นชินกับการบุกรุกจากสิ่งเล็กย่อมกว่าตัว ตนของเขา

จะลองเชิงความพรักพร้อมของหล่อน ด้วยการจับหน่อ เนื้อบุรุษที่กำลังแข็งเครียดประชิดช่องทางชุ่มฉ่ำ

จะถูไถปลายบานราวดอกเห็ดเขื่องๆ กับติ่งระเรื่อ แล้ว ออกแรงกดทีละนิดๆ

หากสาวน้อยของเขายังไม่ยอมเปิดทางเต็มที่ เขาก็จะ ขยับถอยร่นออกมาก่อน ใช้นิ้วยาวใหญ่ของเขาช่วยใน การเบิกทางสู่ความบริสุทธิ์ที่รัดรึง

จะทำให้หล่อนลืมอาย ลืมกลัว และลืมตัวเรียกร้องให้ เขาช่วยพาขึ้นสวรรค์

“อากัณห์ขา…อากัณห์! ช่วยแจ้…”

ถึงตอนนั้น เป็นโอกาสเหมาะที่เขาจะพาตัวตนกลับไป รุกประชิด ช่องทางฉ่ำหวานที่เริ่มเปิดจากผลงานนิ้วยาว ใหญ่ของเขาที่เบิกทางเอาไว้
โอว์! เขาจะเสียวสุขแค่ไหนหนอ ขณะมองท่อนลำ ขนาดใหญ่กว่าข้อมือทารกแรกเกิดยามเหยียดขยายเต็ม ที่ของเขา จมจ่อมลงในช่องทางคับแน่น

เขาคงทั้งเจ็บปวด และซ่านเสียวแทบจะถึงจุดสุดยอด ที่

ต้องนำพาตัวตนไปให้ถึงปลายทางอย่างค่อยเป็นค่อยไป เสี้ยวส่วนสำคัญของเขาจะค่อยๆ ถูกกลีบเนื้ออวบดูด

กลืนทีละนิดๆ กระทั่งผลุบหายไปในร่องฉ่าที่ตอดตุบ

เขาจำเป็นต้องกบดานนิ่งหลังสอดซุกความใหญ่โต ทุกองคุลีลงในช่องทางคับแคบ ให้สาวน้อยของเขาได้ ทําความคุ้นเคยกับสิ่งแปลกปลอมที่คาคับ กระทั่งเล็งเห็น ว่าร่างอ้อนแอ้นพร้อมแล้วสําหรับก้าวต่อไป นั่นแหละจึง จะ….

“อากัณห์คะ?”

ชายหนุ่มสะดุ้ง เพราะเสียงเรียกดัง แล้วเขาก็สบกับ ตากลมโตที่มองมาด้วยความสงสัย

โลกความจริงกระแทกเขาออกจากโลกแห่งจินตนาการ ซึ่งระยะหลังมานี้เกิดขึ้นกับเขาบ่อยๆ โดยเฉพาะในยาม ค่ำคืนที่อยู่บนเตียงตามลำพัง
เขาสบถในใจ จินตนาการ ซึ่งบ่อยครั้งอยู่เหนือการ ควบคุมของสมอง กำลังจะฆ่าเขา!

อาภัณห์เป็นอะไรไปคะ เรียกแจ้มาแล้วก็เอาแต่จ้อง เขม็ง พูดอะไรก็ไม่พูด?”

ตากลมสวยมองเขาอย่างกังขา อภัณห์ค่อยๆ ขยับมือที่ วางบนโต๊ะลงวางบนความแข็งขึงใต้เป้ากางเกงตึงคับของ ตัวเอง

ให้ตายเถอะ! อีกนิดเดียวเท่านั้นเขาคงได้หลั่งออกมา ตรงนี้ให้อับอายขายหน้าเป็นแน่แท้

โชคดีมีโต๊ะบัง ทำให้รอดพ้นสายตามองมาอย่างสำรวจ จากคนบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานไปได้

“อา…” เขาต้องหยุดกระแอม เพื่อลบเสียงแหบพร่าผิด ปกติ อันเกิดจากอารมณ์ทางเพศที่พุ่งทะยาน