บทที่ 8 ไม่ร้องไห้ ไม่ต้องร้องไห้

ตอนที่ริศาลืมตา เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในโรง

พยาบาล

ท้องฟ้ามืดแล้ว

เธอรีบลุกขึ้นนั่ง

เธอจะพลาดเที่ยวบินไม่ได้นะ

รีบเอาเข็มที่มือออกแล้วรีบลงจากเตียง

แต่กลับเห็นที่หัวเตียงมีเล่มแดงๆวางอยู่ ร่าง ก็ได้หยุดอยู่กับที่ทันที

ใบหย่า

เธอใช้แรงจนหมด ลองไปหลายครั้ง ก็ไม่

สามารถเอาเล่นเล็กๆนั้นขึ้นได้

ริศาไม่ร้องไห้

ไม่ต้องร้องไห้

นี้เป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว
ปากที่สั่นของเธอ ก็ได้ยิ้มขึ้นมา

น้ำตาไหลเต็มหน้า

เธอเอาหนังสือหย่าเล่มนั้นไว้อย่างระมัดระวัง เอาแนบกับปากอย่างแน่น

เหมือนว่าแบบนี้ก็จะรู้สึกถึงความอบอุ่นของณัฐ กิตติอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะเป็นอุณหภูมิที่เย็นจนบาดใจ ก็พอที่เธอจะระลึกถึง

“เอ๊ะ เธอตื่นละ?

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

ริศารีบเช็ดหน้าอย่างเร็ว เอาหนังสือหย่าไว้ที่ กระเป๋า ผู้ชายคนนั้นก็เดินมาถึงตรงหน้าของเธอ

“ขอบคุณค่ะลุงสมพล”

น่าจะเป็นเขาที่ช่วยเธอไว้

ผู้ชายคนนี้เธอเคยเห็น เป็นคนที่ยุวดีกำลัง คบหาดูใจในช่วงหนึ่งปีมานี้
พ่อของริศาเมื่อหลายปีก่อนเมาแล้วขับทำให้ เสียชีวิต เธอก็ไม่ได้ขัดที่ยุวดีจะหาคู่ครองใหม่

“ไม่ต้องขอบคุณฉัน แม่เธอไม่วางใจเธอแล้ว แอบตามหลังเธอ เห็นเธอเป็นลม ก็เลยส่งเธอเข้าโรง พยาบาล”

คำพูดของสมพลทำให้ใจของริศาค่อยๆมีความ

อบอุ่น

แต่คำพูดต่อจากนี้ของเขา ทำให้ริศาเหมือนถูก ตีเข้าที่หัวทีหนึ่ง

“แม่ของเธอต้องดูแลเจ้าของบ้าน เลยไม่มี เวลา ก็ได้วานเธอให้ฉัน ฉันนะ ไม่รังเกียจเธอที่เคย หย่าหรอกนะ และก็ชอบหน้าตาของเธอด้วย…..”

สายตาของสมพลมองไปบนตัวของริศา แล้ว ยิ้มอย่างพอใจ

“แค่มองก็รู้แล้วว่าดูแลอย่างดี ตอนนี้กฎหมาย บ้านเมืองปล่อยกว้างแล้ว เธอกลับไปบ้านเกิดกับฉัน แล้วคลอดลูกชายอ้วนๆให้ฉันซักสองคน ฉันก็จะดี ต่อเธอเอง”
ริศาตะลึง

สมพลอายุเยอะกว่ายุวดีหลายปี เคยหย่ามาส องครั้ง อีกอย่างลูกสาวของเขาก็มีครอบครัวกัน หมดแล้ว

ริศาที่อ่อนเพลียไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น เธอ หากระเป๋าของตัวเองไปทั่ว ในนั้นทีพาสปอร์ตและ โทรศัพท์ของเธอ

“ไม่ต้องหาแล้ว แม่เธอกลัวเธอหนี ก็เลยยืด ของของเธอไปหมดแล้ว”

ต่อด้วยก็ได้ยินสียงกลืนน้ำลายอย่างโหดของ สมพล แล้วยื่นมือไปตรงอกของริศา

“ปล่อย “ริศาใช้แรงสะบัดเขาออก แล้วตะโกน

สมพลกลับทับเธอไว้บนเตียงผู้ป่วย

“ไม่ต้องแกล้งแล้ว แม่เธอบอกว่าตอนเธอขึ้น มหาลัยก็ไม่รู้ว่านอนกับผู้ชายกี่คนแล้ว สามีเก่าของ เธอรู้เรื่องนี้ก็เลยไม่เอาแล้ว แต่ว่าฉันไม่รังเกียจ เธอ….”
สมพลที่ทำงานแรงงานมาหลายปี แรงเยอะมาก

ริศาถูกเขาบังคับไว้แน่น ขยับไม่ได้แม้แต่น้อย

ความอัปยศบนร่างกาย ยังไม่เทียบเท่ากับคำ พูดของเขา

ตั้งแต่ที่เข้ามหาลัย เธอไม่เคยขอเงินกับแม่เลย ซักครั้ง ยังเอาทุนทั้งหมดให้กับแม่……เธอที่ยังอายุ น้อยก็ต้องทำงานไปแล้วเรียนไป ในสายตาของแม่ แล้ว ไม่ได้ปวดใจแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นแบบนี้?

“แม่……ทำไม ทำไมละ

ริศาตัวสั่นไม่หยุด