บทที่ 7 ใครจะมาชดใช้ความทรงจําที่ดีๆ

“กรรมตามสนอง

ริศาเงยหน้า พยายามบังคับให้น้ำตาไม่ไหล แล้วบังคับใจที่กังวลแทบตาย

หัวเราะอย่างเสียงแหบ

“กรรมที่ทรยศต่อการแต่งงานมาแล้วใช่ไหม ? จะนอนที่โรงพยาบาลซักครึ่งปีไหม จะได้รักษา ร่างกายให้ฟื้นฟู ท่านประธานจุน? ฮ่าๆๆๆๆ สุนิสา เก็บไอขี้โรคที่ฉันไม่เอา เธอยังคิดว่าตัวเองเก็บหยก ได้ใช้ไหม?

เธอตั้งใจพูดอย่างนี้

ณัฐกิตติค่อยๆเงยหน้าขึ้น จ้องหน้าของเธอไว้ ขยับเต้นตุบตับ

ภาพเมื่อกี้ที่คลุมเครือ ตอนนี้ได้ถูกใบหน้าที่ เกลียดนี้ไปแทน

ริศารับสายตาของเขา หัวเราะอย่างไม่เกรงใจ “ฉันพูดตรงๆนะ ร่างกายของนายที่ป่วยเยอะขนาด นี้ ยังคิดที่จะมีลูกหลายคน เกรงว่ามีใจแต่แรงไม่พอ ละมั้ง?”
การดูถูกและประชดของเธอไม่มีการปิดบัง แม้แต่น้อย ทำให้ณัฐกิตติคิดถึงตอนที่เขาเกิดเรื่อง แล้วเธอก็หายไปเกือบครึ่งปี ไฟในใจลึกๆก็ได้ลุก

สุนิสาทำหน้าเหมือนกระต่ายน้อย พุ่งไปอยู่ตรง หน้าของริศา ตาแดงๆแล้วสะอึก “พี่ริศา พี่ก็รู้ว่าพี่ จุนจะถูกกระตุ้นไม่ได้ พี่ต้องเห็นเขาอึดอักแล้วถึง จะมีความสุขใช่ไหม?”

“เหอะ ฉันไม่ได้รักเขา จะไปสนว่าเขาอึดอัด ทำไม?

ริศากำหมัดแน่น ใช้สายตาที่แหลมคมของตัว เองพูดคำพูดที่โหดร้ายกว่าเดิม

“ถ้าอย่างนั้นที่เมื่อคืนพี่นอนกับพี่จุน…..ก็แค่ เพื่อให้ฉันโกรธ?

“ใช่ ฉันเห็นเธอดีไม่ได้ ฉันก็เล่นจนเบื่ออยาก หย่าแล้ว แต่พอได้ยินว่าเธอท้องแล้ว ฉันก็ไม่หย่า แล้ว ฉันจะให้เธอเป็นมือที่สามตลอดไป ให้เธอกับ ลูกของเธอเห็นแสงไม่ได้อีกตลอดไป”

คำพูดของเธอ ทำให้สีหน้าของณัฐกิตติน่ากลัวกว่าเดิม
ใจของคนทั้งคน จะต้องมืดมนขนาดไหน ถึง เอาการแต่งงานและชีวิตทั้งชีวิตเพื่อแก้แค้น?

น่าตลกเขาที่เป็นเครื่องมือที่ถูกหลอก ตอนที่ เธอเล่นเขาเบื่อแล้ว กลับอยากรักษาการสมรสของ เขากับเธอทั้งชีวิตไม่ปล่อย

สุนิสาจับตรงไหล่ของริศา เขย่าอย่างพังทลาย แล้วพูดว่า “ฉันอุส่าคิดว่าเธอเป็นพี่แท้ๆของฉัน แต่ ทำไมเธอถึงทำกับฉันอย่างนี้

นิ้วมือของเธอกลับแอบจับผมของริศาไว้ แล้ว ดึงอย่างแรง

ริศาเจ็บมาก เหมือนว่าหนังหัวก็จะถูกเธอฉีกลง

มาแล้ว

เธอรู้ว่าสุนิสาตั้งใจทำให้เธอโกรธ บังคับให้เธอ เอาคืน บังคับให้เธอโดนด่าว่า

ครั้งแรกในชีวิต เธอยอมแสดงกับผู้หญิง ตอแหลคนนี้อย่างเต็มใจ

เธอก็ได้จับผมของสุนิสา แล้วเข้าใกล้หูของ เธอแล้วพูดเตือน “ถ้าเธอไม่รักเขาดีๆ ฉันเป็นผีก็ไม่ปล่อยเธอแน่”

วินาทีต่อมา “เอี๊ยะ” เสียงดังมาก

บนหน้าของสุนิสาก็มีรอยมือที่แดงอย่างเห็นได้

ชัดเจน

เธอกร็ดแล้วถอยหลังไป ถูกณัฐกิตติที่วิ่งมารับ

ไว้ทัน

แค่พริบตา เขาก็ได้จับข้อมือของริศาไว้อย่าง

แน่น

ได้ยินแค่เสียง กรอก ทีหนึ่ง ข้อมือที่ผอมแห้ง ของเธอแทบจะถูกเขาหัก

“นิสา ตีกลับไป”

มองดูณัฐกิตติที่ได้เย็นสงบลงแล้ว ไม่มีความ เจ็บปวดเหมือนเมื่อกี้แล้ว ริศาก็ยิ้มอย่างไม่ห่วงได้

เขาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว…

ถึงแม้ว่ากระดูกข้อมือจะถูกเขาจับไว้เจ็บจนหน้าซีดขาว
แต่การยิ้มของเธอ อยู่ในสายตาของณัฐกิตติ

แล้ว

เขาจับมือที่สั่นของสุนิสา แล้วฟาดลงไปบน หน้าของริศาอย่างแรง

“ได้ยินว่า เมื่อก่อนเขาก็เคยตีเธอ? ”

น้ำเสียงของณัฐกิตติเย็นเหมือนน้ำแข็ง

บนหน้าของริศาก็ถูกตีอย่างแรงอีกสองครั้ง

ในหูมีเสียงดังอยู่ เสียงของณัฐกิตติติดอยู่ในใจ

“การตีสามครั้งนี้ เป็นการสั่งสอนเธอที่ไร้ ยางอาย เธอไส้หัวไปไกลๆจะดีมาก อย่าให้ฉันเห็น เธออีก”

ได้สิ ไสหัวไปที่ยมทูต ไกลพอไหม?

ริศาที่สายตาแทบมองอะไรไม่ชัดแล้วยังยิ้ม แล้วพยักหน้า

หน้าของเธอที่บวมจนไม่เหมือนหน้า เพิ่มการ ยิ้มอย่างแปลกๆนี้ ทําให้ณัฐกิตติอึดอัดอย่างพูดไม่ออก

เขาโอบเอวของสุนิสา แล้วเดินกลับไปที่ห้อง พักผู้ป่วย ไม่อยากจะมองริศามากไปกว่านี้

ริศาพยายามบังคับตาที่เริ่มเบลอ มองแผ่นหลัง ของเขาจากไปอย่างไม่ยอมจากไป

ในหูมีคำสัญญาที่เมื่อก่อนเขาเคยให้ไว้อย่าง อ่อนโยนดังครั้งแล้วครั้งเล่า

“ฉัน ณัฐกิตติ ทั้งชีวิตนี้ จะขอรักแค่ ริศาคน เดียว ถึงตายก็ไม่เปลี่ยน”

มีน้ำตาไหลออกมาจากตาอย่างบังคับไม่ได้ จุน ฉันคงเดินเป็นเพื่อนกับนายมาถึงแค่นี้

ขอโทษ พูดแล้วว่าตลอดชีวิต เป็นฉันที่ผิดสัญญา

ชีวิตที่เหลือที่เดินกับนายไม่ได้แล้ว นายก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆนะ
อย่าให้ฉันตายแล้วยังไม่สามารถวางใจได้นะ

จนในที่สุดในสายตาโล่งๆ ก็ไม่มีแผ่นหลังที่ไม่ อยากจากไปอีก ริศาถึงหันหลังแล้วขยับเท้าอย่าง ลําบาก

เดินแต่ละก้าว ก็เหมือนเดินอยู่บนคมมีด คมมีด ก็ได้แทงเข้าไปที่ใจ

หิมะ ยิ่งตกยิ่งแรง

หิมะตกใส่หน้าของริศาที่แตก เจ็บๆ

ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของใคร ง น ร้องอยู่

ท่ามกลางหิมะ

ชีวิตของเธอในชาตินี้นะ…..

จู่ๆริศาก็รู้สึกว่าเจ็บตรงอก

เจ็บจนเธอต้องย่อตัวลงไป

ปากกับแก้มก็เริ่มชักอย่างแรง
เห็นว่าเลือดสดๆไหลออกมาจากจมูก เหมือน เชือกที่ขาดไหลออกมาอย่างไม่หยุด แค่พริบตา ก็ได้เคลือบหิมะเป็นสีแดง

ไม่ ไม่เอา

เธอจะตายแบบนี้ไม่ได้

เธอยังมีเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้ทำ

ริศารีบเอายา

สุดท้ายในตามืดไปหมด ล้มลงไปกับพื้น