บทที่3ตบหน้า

ไฟที่ลุกโชนเผาไหม้เรือนจนวายวอดเสียง โค่นล้มของต้นเสา บ้านที่โดนเผาไหม้ทําให้หญิงสาวในชุดสีเหลืองอร่ามหัวเราะ อย่างซะใจในแววตาฉายแววความโหดเหี้ยม

ข้างหลังหญิงสาวมีคนล้อมอยู่หนึ่งกลุ่มกลับไม่มีใครไปช่วย ดับไฟเพราะไฟนี้นางเป็นคนจุดเอง

“คุณหนูรองคนไร้ประโยชน์คนนั้นได้หายสาบสูญอย่าง แน่นอนแล้วต่อไปก็จะไม่มีใครขวางหูขวางตาคุณหนูใหญ่อีก แล้ว”คนใช้นางหนึ่งหัวเราะพูดขึ้นอย่างเอาใจ

“เชอะจูนจิ๋วคนไร้ประโยชน์มีชีวิตอยู่ก็มีแต่ทำให้ตระกูลจูน เสียหน้าบ้านหลักไม่เอานางบ้านรองของข้าก็ไม่อยากเห็นหน้า นางคราวนี้แผนการของพี่ใหญ่ไม่เลวยังไงก็แค่คนไร้ประโยชน์ คนหนึ่งฆ่าตายไปก็ไม่มีใครสนใจ

“คุณหนูรองวางใจได้บ่าวจะปล่อยข่าวออกไปว่าจูนจิ๋วไม่ระวัง ปัดเทียนล้มจนไฟลุกไหม้เผาตัวเองตาย

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวมองดูสาวใช้อย่างพอใจ “เจ้าเป็นบ่าวที่รู้ เรื่องที่สุดครั้งนี้ดีที่มีเจ้าวางยาจูนจิ๋วถึงได้ฆ่านางตายได้อย่าง ราบรื่นข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม

“บ่าวขอบพระคุณคุณหนู” สาวใช้คุกเข่าก้มกราบอย่าง

ขอบคุณ
กำลังจะลุกขึ้นสาวใช้เงยหัวขึ้นมองเห็นอะไรดวงตาเบิกโต สีหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที”ผีผีคุณหนูรองท่านดูเร็ว

“เอะอะเสียงดังอะไรกลางวันแสกๆจะมี…..อ๊าก “หญิงสาวหัน ไปมองเห็นจูนจิ๋วตกใจกรี๊ดร้องเช่นกัน

จูนจิ๋วยืนอยู่ใต้ต้นท้อมองดูพวกเขาอย่างเยาะเย้ย

หญิงสาวเป็นคุณหนูรองบ้านรองจูนเซียนเซียนสาวใช้เป็น คนใช้ของนาง หลัวพวกเขาร่วมมือกันฆ่าจูนจิ๋วคนเดิมตาย

จูนเซียนเซียนจ้องมองจูนจิ๋วบอกอย่างไม่เป็นเจ้าเจ้า

เจ้า……”

“ทําไมไม่รู้จักฆ่าหรือ?”

“จูนจิ๋วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงข้าวางยาเจ้าโยนเจ้าทิ้งลงไปตรง หน้าผากับมือข้าเองตอนนี้เจ้าน่าจะโดนหมาป่ากัดกินจนไม่เหลือ แม้แต่กระดูกเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงเจ้าตายแล้ว”

เพียะ

เสียงตบหน้าดังกระฉ่อนไปทั่วทิศ

จูนเซียนเขียนกุมหน้าไว้ดวงตาเบิกกว้างโตเหมือนยังไม่รู้สึก

เพียะ

ดังขึ้นอีกหนึ่งตบ

จูนจิ๋วสะบัดมือจ้องมองจูนเซียนเขียน คนตายจะตบเจ้าได้ไหม?”

“อ๊ากจนจิ่วเจ้ากล้าตบข้าเจ้าคนชั่ว….อ๊าก”จูนจิ๋วชกต่อยท้อง นเซียนเซียนเจ็บจนนางตัวงอเป็นวงกลม

จูนจิ๋วบีบคอจูนเซียนเซียนยกนางขึ้นมา “ข้าไม่ชอบให้ใครต่า หากให้ข้าได้ยินอีกข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้ง

เบิกตาโตอย่างหวาดกลัวจูนเซียนเซียนจ้องมองนางอย่างไม่ อยากเชื่อ

เมื่อสบกับสายตาจูนจิ๋วจูนเซียนเซียนตกใจจนตัวสั่นดวงตาที่ แสนน่ากลัวช่างน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่พี่ใหญ่ของตนโกรธเสียอีก

นี่คือจูนจิ๋ว ไม่จูนจิ๋วต้องตายแล้วแน่ๆ หน้าผาสูงลึกขนาดนั้น นางไม่น่ามีชีวิตรอดมาได้นี่คือผีจูนจิ๋วกลายเป็นผีกลับมาแก้แค้น

นาง

จูนเซียนเซียนพูดขึ้นว่า”เจ้าเป็นผีจูนจิ๋วเจ้าเป็นคนไร้ประโยชน์ ต่อให้เจ้ากลายเป็นผีก็ยังไร้ประโยชน์ทหารรีบเอาไฟมาเผานาง ให้ตาย”

บ่าวใช้ทั้งบ้านเพิ่งได้สติขึ้นมาแล้วรีบวิ่งเข้าไป

จูนจิ๋วยิ้มที่มุมปากหัวเราะอย่างซะใจนางบีบคอจูนเซียนเซียน ไว้แล้วโยนนางออกไปเหมือนขยะกระเด็นโดนบ่าวจนล้มลง หลายคนขยับตัวจูนจิ๋วรุดเข้าไป

ร่างกายนี้ต่อให้ได้ประโยชน์ไปสักนิดแต่นางเป็นถึงหมอเทว ดาจูนจิ๋วไม่มีใครรู้จุดอ่อนของคนมากกว่านาง
รวมนิ้วกดจุด

กํามือหักข้อต่อ

กรอบแกรบ

ทุกอย่างรวดเร็วเหมือนลมพัดเพียงแค่กระพริบตาเดียวบ่าว

ไพร่ล้มกองกับพื้นโอบกุมมือทั้งสองที่หักกลิ้งกับพื้นส่งเสียงร้อง อย่างเจ็บปวด

จูนจิ๋วสะบัดมืออย่างสบายอารมณ์ยกเท้าเหยียบหน้าจูนเซียน เซียนที่ยังตกใจ “จูนเซียนเซียนเจ้ายังด่าฆ่าอีกตัดลิ้นเจ้าทิ้งข้าไม่ ได้ล้อเจ้าเล่น

“อ๊าก”